Aptalım bugün çok aptalım. Hava serinledi ama güneşli. Bazen müfettiş bulutlar geçiyor sonra gene açıyor ama belli ki buranın ıslak ve içe işliyen bir soğuğu var. Sabah yedide kalkıp yabancılar şubesine gittik oturma iznimizi aldık ve eve döndük.
Ben beynim çalışmıyormuş gibi hissediyorum. Sanki durdum. Okula gitmiye gönlüm yok. Hiçbir zaman herkesin adapte olması gereken zamanda adapte olamamışımdır 'şey'lere. Hani sanki hızlı akan bir nehrin hareketini gözlerinle dikketlice izleyip, konsantre olup doğru anda atlamaya çalışmak gibi...Nehre atlamak mı? Bu nerden çıktı acaba?
Bu yüzden bugün ben çamaşır yıkamaya indim, Gonzales dinliyorum, kaseden çay içiyorum ve habire fotoğraf çekiyorum. Yalnız her seferinde daha yakından çekmek istiyorum fotoğrafları ve her yakınlaşmaya çalıştığımda sanki makinam da aynı oranda uzaklaşmak istiyormuş gibi hissediyorum. Sanki bilerek net görmüyor yakını...anlaşamıyoruz yani. Kendime bir Canon G7 alma ihtimalim var. Hele fotoğraf projesinde stüdyoda portre veya çıplak çekeceksem...
Dışarda bulutlar çok güzel...
