yahu bir insan eminönünden dikilitaşa gitmek içün 2 saat harcar mı yau?
adı gökçeyse, şehir istanbulsa ve dikilitaş ötebizleri günde beş adet sefer yapıyorsa harcarmış demek ki. hayır öyle bir rocko'nun modern yaşamı durumu oluştu ki nesensornebensöliii.
sirkeciye gittim, fotraf makinemi değiştirmek istiyorum, az bi soruşturdum. du bakalım..sona ordan "akıllıklık" edip dedim ki kendi kendime: "hah burdan direk dikilitaşa otebirse biniim de indi bindi olmasın tramvaynan, hem daha ucuz olur (bu kısım özellikle önemli! ucuz olur! 1.5 lira). geçtim eminönü duraklarnın ilersindeki durağa. bekle babam bekle 26 dışında herşey geçti! o sırada çingen güzeli bi kız geldi dövmemi sordui boynumdaki kolyeyi ona hediye etmemi istedi filan. kız kardeşiyle taksime gitmek için habire taksilere binip kovulup tekrar binip duruyolardı. sonunda bi taksici götürdü bunları, işallah. ben hala bekliyordum. bin kişi bi sürü sayı söyleyerek otobüz sordular. "yau bu 289c budan mı geçio bilio musunuz acaba?" "90 geçer mi?" "yenikapı burdan geçio mu siz..?"
bekledim ben yılmadım. sona ne beklediğimi unuttum, nerde olduğumu filan. 45 dakika bi saat geçti herhalde. "ben" dedim "bari beşiktaşa gidiim, ordan 'yürürüm" (bak! yürürüm! ekonomi yapmak bu oluyor lütfen! ama lütfen!" bindim önünde beşikteş yazan bi otöbüsze fekat yön ters! hadi indim unkapanında "amına koyiim yaa!" dedim, yolda çukur varmış z bi tökezledim. alt geçtten karşıya geçtim beşiktaş'a bindim. tüm yol uyudum. sallana sallana giden bir arabada kağıt bardakta durup durmaya çalışan soğumuş çay gibisine bi uyku uyudum! aferim. indim beşiktaşta. bana garip garip bakan yaşlı teyzelerle otobürs beklemeye başladım. "aa" dedim "ne tuhaf şu otebers beklemek!". bi taksi çevirip eve geldim sonra. kendime kızmıştım ama unuttum sona niye kime kızdığımı filan..
haa bi de şimdi MODO öğreniyorum zorla seçtiğim seçmeli derste. şiir kitabı ismi gibi
"yılmazer doğan - zorla seçtiğim seçmeli dersimsin"
gördüğün üzre şaaahinkaalar yaratıyorum!
bunun adı kirpi balığı.
saolun.
varolun.
