suratsız suratın suratına ne yazdım..

..sağnak bir yağmur vardı. ama ben yürümeye devam ediyordum. durmuyordum, hayır..asla duramazdım. bu fırtına beni durduramazdı çünkü o yere gidip görmem gerekeni görmeliydim. her neyse o şey..ama görmeliydim.

sonra,

onu gördüm.

aynı köprünün üstünde duruyordu ve hızla akan nehri izliyordu sabit bakışlarla, nefes bile almadan. hep ordaydı sokak lambası gibi. hep aynı yere sabitlenmiş, hareketsiz. ben içimde yorgun ve dışımda ıslaktım. durdum ve baktım. daha bu sabah gene aynı yerde görmüştüm. köprüye çıkıp ona doğru yürümeye başladım. sırılsıklam olmuş bir pardösüsü vardı. fötr şapkasından sular damlıyordu. daha da yaklaştım. yalnızca yağmurun gürültültüsü işitiliyordu. sonra -hiç anlamadım neden ama- bir anda ona dokunmak istedim, suratına bakmak. canlıymış gibi görünmüyordu, kaldı ki nefes alıp almadığı bile anlaşılmıyordu zaten. hareketsiz adam. elimi yavaşça omzuna koydum. hiç korkmuyordum. o da korkmuyordu. sonra vücudu yavaşça bana dönmeye başladı. hayır hiç mi hiç korkmuyordum. başını kaldırdı..suratını göremedim..yani suratı vardı ama suratsız bir surat. bomboş bir surat. ne göz ne burun, ne kaş ne de ağız vardı. düz. boş. yerde duran boş bir kağıt gibi. içimden, bu boş kağıdın üstüne birşeyler yazmak geldi bir anda dayanılmaz bir istekle! ceplerimde kalem aramaya başladım aceleyle ve
sonunda buldum bir tane. sonra durdum..


izin almak için gözlerine bakmak istedim ama..gözleri yoktu ki. sol elimle suratını tuttum, olmayan gözlerine baktım, hiç karşı koymadı, hiç ses çıkarmadan bana itaat ediyordu. bana tanıdık geliyordu, sanki onu en başından beri tanıyormuşum gibi. bedeni kıpırdamıyordu. yaşıyormuş gibi gelmiyordu bana. nefes alıyordu evet ama yaşamıyordu sanki. mesela hafif bir dalgada sallanan sandallar gibi nefes alıyordu ya da uyuyan laptop'umun bir yanıp bir sönen küçük ışığı gibi. nefes alıyordu ama canlı değildi. sonra suratına birşyler yazmaya başladım hızlı hızlı. o denli hızlı ki ne yazdığımı takip bile edemiyordum! kelimeler, daha doğrusu sesler istemeden, düşünmeden çıkıyorlardı kalemin ucundan!

yazmayı bitirdiğim anda hiç beklemeden onu nehre attım.

düşerken kanat gibi dalgalanan pardösüsünü seyrettim. bi kaya gibi düştü.

nehir çok hızlı akıyordu,
ben mektubumun nereye doğru gittiğini göremedim bile..
















NOT: kendi yazını türkçeye çevirmek ilginç bir his. işemek gibi. yani bi şişkinliğin inmesi gibi. ölünün göğsüne konan ağır demir gibi (yuh). bu arada italyancasında feci hatalar var bunu farkettim. rezalet.

cosa ho scritto sulla "faccia senza faccia"..

...c'era un diluvio. una pioggia incredibile. ma io stavo ancora camminando. non mi fermavo no...per niente. diluvio non poteva fermarmi perche dovevo andare li a vedere cio che dovevo vedere..non so cosa ma doveveo per forza. poi ho visto lui che stava ancora sullo stesso ponte guardava il fiume che scorre velocemente con gli occhi fissi. Senza nemmeno respirare. Lui, sempre li come una lampada stradale. Li, fisso, senza moto. Io ero stanca dentro e bagnata fuori. Mi son fermato ho guardato lui. Lo avevo gia visto nelo stesso punto che stava ora proprio sta mattina. Ho camminato sul ponte verso lui. Aveva un soprabito lungo tutto bagnato. Acqua gocciolava dal suo feltro. Mi sono avvicinato a lui. Si sentiva solo il forte rumore della pioggia. Non so perche ma ad un istante ho voluto toccarlo, ho voluto vedera sua faccia. Non mi sembrava vivo, gia non si vedeva se respirava o no. L'uomo senza moto. Lentamente ho messo la mia mano sulla sua spalla. Non avevo paura e nemmeno lui ne l'aveva. Poi il suo corpo ha cominciato a girarsi verso a me, molto piano. No non avevo paura per niente. Ha alzato la sua testa...ho visto...nessun faccia..ma una faccia senza faccia. Una faccia vuota. Non c'erano ne naso ne occhi, ne soppracciglie ne bocca. Piatto. Vuoto. Come un foglio vuoto che giace sulla strada. Mi é venuto la voglia di scrivere qualcosa su questo foglio vuoto! Una voglia irresistibile! Ho cominciato a cercare una penna nele mie tasche e ne ho trovata una. Mi son fermato per un attimo, ho voluto guardare negli suoi ochhi per avere il permesso ma...non c'erano occhi. Ho tenuto la sua faccia con la mia mano sinistra, ho guardato ai suoi occhi che non esisteva e lui non mi resisteva per niente, mi ubbidiva senza dir parola. Mi sentivo familiare a lui, come se lo conoscesse dapprima. Suo corpo non muoveva. Non mi sembrava vivo. Respirava ma non era vivo. Respirava come le barche che dondolano con una onda calma oppuro come la piccola luce del mio laptop che si accende e si spegne in continuo quando dorme. Respira ma non é vivo. Poi ho cominciato a scrivere sulla sua faccia, molto veloce. Si veloce che non capivo cio che scrivevo. Le parole o megio le voci uscivano dal punto della mia penna involontariamente, senza pensare. Quando ho finito scrivere, senza aspettare un attimo, ho gettato lui al fiume. Ho visto il suo soprabito che muovevano come le ali quando cadeva. É caduto come una roccia. Il fiume scorreva molto veloce. Non ho potuto vedere dove ha finito la mia lettera...