mazide kalmış eskiden yazdığım bir hikayeyi buldum. ordan burdan..
dokuzocakikibinbeş
elindeki nedir?
taş..
napacaksın o taşla?
suda kaydıracağım..
8 kere kaydı.
sen de yapmak ister misin?
yapamam ki.
yaparsın al bu taşı.denize yaklaş biraz,
hayır!yaklaşamam çok rüzgar var.
rüzgar birşey yapmaz ki..
uçar gidersem?
gitmezsin..
ama rüzgar güçlüdür..
sen güçsüz müsün?
bilmem..
gel deneyelim..
denize yaklaştılar.
rüzgarın sesi kızın etrafında dolaştı. çocuk kızın
elini tuttu.
rüzgar kızın ayaklarını yerden kesti,onu yukarıya
doğru çekti. kız ağlamaya başladı. çocuk eline
baktı,kızın bedeni şeffaflaşıyordu yavaş
yavaş. çocuk,onun elini bırakmadan gözlerine bakiyordu.
bütün rüzgar kızın içine dolmuştu. kız ağlıyordu ama
dışarda hiç ses yoktu. rüzgar durmuştu. herşey
susmustu. herşey kızın içine gömülmüştü. kız
ağlıyordu. çocuğun bedeni soğumuştu,hareket
edemiyordu,sadece kızın gözlerine bakıyordu. kız
ağlıyordu. kızın göz yaşları ağır ağır aşağıya akıp
kuma düşüyordu. düştüğü yerde kum deliniyordu. delinen
kumdan kan sızıyordu. kum kırmızıya dönüyordu yavaş
yavaş. çocuk öldüğünü sanıyordu. kız
şeffaflaştıkça,ardından kırmızı gökyüzü ve kırmızı
deniz gözüküyordu. kızın eli çocuğun elinden
kaydı. çocuk hareket edebilmeye başladığını
hissetti,ellerine baktı. damarlarına tekrar kan
doluyordu. kafasını kaldırıp kızın gözlerine bakmak
istedi,kız,büyük şefaf bi göz olmuştu. çocuğun baktığı
yerden göz bebeğine girip kayboldu.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Şimdi hatırladım ki bu hikayemsi şeyi ben surrealismus yahoo grubuna atmıştım ve sonra Andre'nin bir arkadaşı hikayemi radyo programında okumak için izin istemişti. Elbette izin vermiştim ama evdeki radyoda kanalı bulamadığım için dinleyememiştim..
Post a Comment